Ik ben opgegroeid in een muzikaal gezin. Zolang ik mij kan herinneren klonk er muziek in huis. Zondagsavonds kwam de rode koffergrammofoon op tafel en werden er singletjes gedraaid van Te Deum Laudamus. Koorzang onder leiding van Kees Deenik. Ik zie de hoesjes nog voor me. Maar misschien is daar de liefde voor samen zingen wel geboren.

Mijn tante Rie was de eerste in de familie met en bandrecorder. Zij was ook de eerste die ons registreerde. Ik zal toen een jaar of vier zijn en het klonk verrassend zuiver voor zo’n klein ventje. Het zat er dus al vroeg in

Op diezelfde leeftijd kroop ik voor het eerst achter de piano. Mijn ouders hadden die gekocht omdat zij dat voor onze ontwikkeling belangrijk vonden. Met nog drie broers in huis (een gehorige flat in Utrecht) stond dat ding nooit stil. De buren moeten er wel gek van geworden zijn. Soms zaten we zelfs met z’n vieren tegelijk achter de piano quatre main te spelen, ieder met een hand. Goede herinneringen!

Mevrouw Berghauser Pont was mijn eerste piano docent. In mijn herinnering was zij al 100 jaar. Dat zal vast niet het geval zijn geweest want ze is nog jaren doorgegaan met les geven. Mijn eerste pianoboek van Folk Dean daar begon het mee. Ik heb het boek nog altijd. Ik was niet zo van het vasthouden aan noten, maar meer van improviseren. Ik speelde liever de liedjes die ik op de radio hoorde. Ik zat dan ook uren achter de piano om die te oefenen. Toen ontdekte ik de gitaar. Dat is wat ik wilde. Ik bleef er maar om zeuren. Ik werd ziek en blijkbaar behoorlijk ook, want op een vrijdagavond kwam mijn vader thuis met mijn eerste gitaar. Wat een feest. Ik heb dagen op bed liggen oefenen. Ik speelde mijn vingers kapot op die stalen snaren.

 

Op mijn 12^e jaar stond ik voor het eerst voor publiek in onze eigen kerk. De periode van The Lighters en de Burning Candles. Dat is wat we gingen spelen. Nieuwe muziek in de kerk! Niet die traditionele psalmen, NEE, moderne muziek. Toen ik 13 was ging ik naar MayDay van Youth for Christ in Rotterdam Ahoi. Daar zag ik voor het eerst een Engelsman van 19 jaar achter een witte vleugel. Hij had net zijn eerste album opgenomen en speelde daarvan de B-kant. Het stuk heette “The Passion”. Ik was totaal overrompeld door de muziek van deze Adrian Snell. Zijn muziek zou als een rode draad door mijn leven gaan lopen. Het inspireerde mij om terug te keren bij mijn eerste liefde, de piano. Ik wilde die muziek leren spelen. En dat werd mijn drive om te studeren, te studeren en te studeren. Adrian en ik elkaar inmiddels al jaren en mocht ik regelmatig met hem samenwerken.

 

 

Inmiddels ben ik al 40 jaar dirigent, pianist, gitarist en arrangeur. Ik heb met veel mensen mogen samen spelen en bijzondere projecten gedaan. En daar wil ik nog graag even mee doorgaan. Ik hoop dat we elkaar in de toekomst ergens treffen bij een optreden een concert of een musical.

Groet

 

Kees Grobecker